Hotel Tarnovia

.

.

 Kazimierz Gąsiorowski / Hotel “Tarnovia” / 1975 rok

.

.

Mozaiki ceramiczne stosowane były w Polsce już od czasów średniowiecza, aż po czasy współczesne z etapem zapomnienia na czas II w.ś. Jeszcze przed II wojną światową w Krakowie znana niezwykle jest realizacja mozaiki na fasadzie kina “Wanda”. Dopiero w okresie socrealizmu, mozaika zyskała na popularności za sprawą dużej obecności plastyki w architekturze. W tym czasie wpisana była w część postulatów dotyczących architektury i sztuki, miała edukować społeczeństwo i kształtować kulturę narodu. Stąd dziś możemy nieco zdziwieni odkrywać dzieła w tej technice. Były obecne zarówno w obiektach kulturalnych, państwowych, przemysłowych, świątyniach, szkołach, czy nawet przedszkolach, na ścianach budynków wielorodzinnych. Oprócz ceramiki popularnością cieszyło się również sgraffito.
Okładziny i elewacje z ceramiki mają wielką przewagę nad tradycyjnymi okładzinami z kamienia, oczywiście oprócz walorów estetycznych, którymi się cechują. Są lżejsze, a sam materiał jest tańszy. Dzieło malarskie trwalsze oraz bardziej wyraziste, odporne na warunki atmosferyczne.
W drugiej połowie XX w. to już wyłącznie stosowanie mozaiki ze względu na jej zalety artystyczne i dekoracyjne. Ten rozwój jest najbardziej widoczny. Dziedzina owa rozwijała się wówczas w sposób nieskrępowany i w wielu kierunkach. Powszechna staje się wówczas ścisła współpraca pomiędzy architektami, artystami malarzami oraz rzeźbiarzami. Tworzone są dzieła całościowe uwzględniające wnętrze budynku, bryłę oraz kontekst urbanistyczny. Prace z tego okresu są już zazwyczaj abstrakcjami, szczególnie niegeometryczna, metaforyczna czy aluzyjna. Te geometryczne wzbogacane były efektami op-artu. Łączono ceramikę ze spiekami szklanymi, szlaką i kamieniami, o ciekawej fakturze. [1]

Mozaika wg projektu warszawskiego artysty Kazimierza Gąsiorowskiego na południowej ścianie tarnowskiego hotelu „Tarnovia” projektu Andrzeja Kowalewskiego z 1975 roku. Na owe czasy był największym i najnowocześniejszym hotelem w Tarnowie. [2]

„Monumentalna kompozycja mozaikowa pokrywająca dziewięć uskokowo ustawionych ścian sali bankietowo-konferencyjnej, po południowej stronie hotelu, utworzona z kamieni i grudek szkła oraz ze specjalnie przetopionej i uformowanej masy plastycznej pochodzącej z odpadów Zakładów Radiowych Kasprzaka. Mozaika przedstawia artystyczną, pełną dynamiki, w dużej mierze abstrakcyjną, wizję bitwy generała Bema pod Aleppo, z ciemną postacią generała na koniu, pośrodku kompozycji. Całość na tle w gamie beżów, z mocnymi elementami bieli i czerni, a także z akcentami żółci, brązu i błękitu, o niezwykle bogatej, plastycznej fakturze.” [3]

To, że Tarnów jest wyjątkowym miastem, bogatym w dziedzictwo kulturowe nas nie zaskakuje, ale mozaiki jakie się tu zachowały z poprzedniego ustroju zadziwiają i tylko potwierdzają, że historia każdej z epok zapisuje się tu wyjątkowo mocno. To jest tylko jeden z tych przykładów. A na dowód tego możemy powiedzieć, że powstał szlak tarnowskiej mozaiki, i zachęcamy do jego przebycia.

[1], [3] Kostuch Bożena, „Kolor i blask. Ceramika architektoniczna oraz mozaiki w Krakowie i Małopolsce po 1945 roku”, Kraków 2015
[2] Bułdys Barbara, Kostuch Bożena „Szlak ceramiczny regionu tarnowskiego”, www. it. tarnow. pl

ceramika, mozaika, sztuka, architektura, Tarnów, malarstwo, małopolska, szklak ceramiczny, Kraków, Warszawa, hotel, historia, mozaika Tarnów, mozaika Kraków, Kazimierz Gąsiorowski, Andrzej Kowalewski

Więcej podobnych artykułów tutaj